Każdy z nas pamięta czas, gdy był dzieckiem. I mimo, iż dzieciństwo może być różne, to właśnie w tym okresie mamy najbardziej bezpośredni kontakt z naszą Duszą.
Jako dzieci – jesteśmy najpełniej Sobą. Przejawiamy się jako nasze autentyczne Ja. Dzieci są szczere, mówią, co czują, bądź wyrażają to poprzez emocje. Potrafią bawić się, cieszyć z małych rzeczy, dostrzegać je. Marzą, są bezpośrednie, zachwycone światem dookoła nich. I nie chodzi o to, by jako dorosły człowiek zachowywać się niedojrzale, lecz by cały czas mieć to dziecko w sobie żywe. By widzieć je, czuć, słyszeć jego głos, brać pod uwagę i wyrażać – jako aspekt zasymilowany z naszą dojrzałą osobowością. Jest różnica pomiędzy byciem dziecinnym, a honorowaniem swojego Wewnętrznego Dziecka.
Co dzieje się, gdy połączenie to zostanie stłumione?
Człowiek staje się śmiertelnie poważny. Nie ma w nim autentycznego życia, są tylko powinności, nakazy i zakazy. Robi bardzo ważne i poważne rzeczy z bardzo ważnych i poważnych powodów, bądź dla bardzo ważnych i poważnych ludzi. Pamiętacie „Małego Księcia”? Oczywiście, są w życiu sytuacje, które tej powagi wymagają, natomiast odarcie się z luzu i radości życia (tak, tej dziecięcej!) prowadzi do powolnego oddalania naszej Duszy. Wyrażenie „śmiertelnie poważny” ma swoją ludową, metaforyczną mądrość, z której warto skorzystać.
Podążanie za Wewnętrznym Dzieckiem jest jednym z elementów duchowego przejawiania się, sprawia, że niemożliwe staje się możliwe, że to, co zostało narzucone nam w trakcie życia przez rodzinę, w procesie edukacji i socjalizacji – przestaje być naszym ograniczeniem. Pozwól sobie na to, by eksplorować świat wraz ze swoją dziecięcą ciekawością i radością.
Pozwól sobie na to, by żyć pełnią życia i przywróć swoje połączenie z Wewnętrznym Dzieckiem. Chętnie będę Ci w tym asystować, tak jak zrobiłam to, wspierając wielu rozwijających się ludzi, którzy obecnie cieszą się spełnionym i jakościowym życiem. Twoje życie zależy od Twoich wyborów, dokonaj tego, który zmieni wszystko!