Porównywanie się z innymi, ocenianie, rywalizacja na zasadzie lepszy – gorszy, to gra, która nie ma końca. Jeśli jest się lepszym, to będzie się również gorszym (głupszym, brzydszym, biedniejszym, na gorszej pozycji). Dualizm wynikający z porównywania jest zmorą i jednocześnie motorem napędowym do działania ludzi w dzisiejszych czasach. Wyścig szczurów, parcie na rację, prześciganie się w byciu „naj” pod każdym względem to cichy zabójca poczucia własnej wartości, wynikającej z bycia sobą ot tak, po prostu.

Czy ludzie pamiętają jeszcze, jak to jest lubić siebie, nie próbując zyskać zewnętrznej walidacji? Porównywanie zawsze zasadza się na subiektywnej ocenie lub trendach lansowanych w mediach. Dziś, jeśli nie żyjesz jak reszta – nie żyjesz wcale. Jeśli nie masz określonego stylu życia, bycia, odpowiedniej marki samochodu, przymiotów fizycznych albo materialnych przedmiotów – w oczach społeczeństwa tracisz na wartości.

Jednak należnym jest uzmysłowić sobie, że sami to sobie robimy. Ponieważ bardziej niż nasze wewnętrzne, autentyczne postrzeganie siebie i tego, co dla nas istotne (ważne, piękne), co z nami zgodne, liczy się to, co lansują określone prądy społeczne. Tylko autentyczny wgląd w siebie i samozaparcie jest w stanie poprowadzić nas pod prąd i ponad dualizm porównywania. Nie można ciągle być „naj”, ponieważ dojdzie do wyrównania potencjału przez Wszechświat, co niekiedy może być bardzo bolesne. Będąc za to ciągle „tym gorszym”, ofiarą, cierpiętnikiem, będziemy różnymi sposobami nauczani poczucia własnej wartości.

Jedyną drogą do wyjścia ponad dualizm porównawczy jest uświadomienie sobie, że nie ma „lepszy – gorszy”. Jest tylko „inny”. Różny na różnych poziomach. Zdanie sobie z tego sprawy pozwoli wyjść z matni ocen, konkursów i rywalizacji, co znacząco poprawi zdolność do kreacji rzeczywistości najbardziej
optymalnej dla danej jednostki, bo zgodnej z jej duchowym planem.

~ Kosmiczna Odyseja