Bezwarunkowa miłość do siebie jest fundamentem harmonijnego istnienia.

W jakich przypadkach sobie jej nie okazujemy oraz odwracamy się od siebie, opuszczamy siebie, stając do siebie plecami?

~ Kiedy nie wyrażamy swej autentyczności, nie jesteśmy sobą i dostosowujemy się do innych ludzi, zakładając maski i udając kogoś innego, np. nie mówiąc, czego chcemy, co naprawdę czujemy i co jest dla nas ważne.

~ Gdy rezygnujemy ze swoich marzeń z lęku, kierowani iluzją, że jesteśmy niewystarczająco dobrzy.

~ Gdy pozwalamy się manipulować i wierzymy słowom bez pokrycia, nie patrząc na czyny.

~ Kiedy nie wierzymy w siebie, nie wierzymy w swoje siły i uważamy, że nie jesteśmy godni swojej własnej miłości ani miłości drugiego człowieka, zakładając swą bezwartościowość.

~ Kiedy nie stajemy za sobą, tkwimy w relacjach, które nam nie służą.

~ Gdy stanowczo nie egzekwujemy swoich granic, będąc labilnymi, niezdecydowanymi, podatnymi na wpływy.

~ Kiedy nie wyrażamy otwarcie swojej opinii, hamując własną autoekspresję.

~ Za każdym razem, kiedy uważamy, że jesteśmy niewystarczający, niegodni, gorsi.

~ Gdy nie stajemy w swojej całkowitej prawdzie i nie wyrażamy jej.

~ Kiedy nie stajemy po swojej stronie i godzimy się na kompromisy – z wyrzeczeniem siebie.

~ Kiedy pozwalamy, by traktowano nas bez szacunku i przekraczano nasze granice.

~ Gdy nie uświęcamy swoich granic.

~ Kiedy nie wiemy, czego chcemy i postępujemy tak, jak oczekują od nas tego inni ludzie, nie poświęcając czasu na dotarcie do własnych pragnień i potrzeb.

~ Gdy żyjemy swoim negatywnym dialogiem wewnętrznym, co uderza znacząco w nasze życie.

~ Kiedy bardziej martwimy się o innych niż o siebie.

~ Kiedy wchodzimy w dramaty innych ludzi.

~ Za każdym razem, gdy porównujemy się do innych, zazdrościmy im, jesteśmy zawistni.

Tylko ze sobą spędzisz całe swoje życie, czy stać Cię na to, by zawsze i wszędzie wybierać siebie?

~ Kosmiczna Odyseja