Dusza chce doświadczać. To jej czynnik rozwoju. Zawsze wybierze taki fraktal rzeczywistości (sytuacja, osoba, miejsce, czas), by mieć szansę doznać czegoś nowego, poszerzyć swoje doświadczenie. Gdy dostajemy wciąż ten sam schemat wydarzeń, oznacza to, że na poziomie subtelnym go integrujemy.

Co to znaczy?

Przeżywamy całą paletę odczuć z nim związanych, a następnie przetwarzamy na poziomie mentalnym, by je zrozumieć, zamknąć, puścić i pójść dalej. Po nowe.

Ciało i osobowość stwarzają Duszy możliwość do eksploracji rzeczywistości. Do tego, by mieć świadomość „jak to jest” lub „jakie to jest”. Nigdy nie zrozumiemy, czym jest chłód, jeśli nie poznamy również ciepła. A stany pośrednie lub ekstremalne? A wszystkie odcienie szarości lub fioletu? Dopiero posiadając pewien zasób wiedzy, wyciągniętej z doświadczenia, można być świadomym kreatorem. Dopiero wtedy można dążyć do harmonii w akcie tworzenia swego życia lub działać temu wbrew, lecz mając świadomość, że będzie to miało swoje skutki w wydarzeniach, które nadejdą.

Dusza nie jest określona. Jest zbiorem cech i cały czas się rozwija, przekształca. Jej aktywność zachodzi w dwóch kierunkach. Na zasadzie eksplozji/ ekspansji (na zewnątrz – penetrując rzeczywistość, która ją otacza, wchodząc w interakcję z innymi bytami) oraz implozji – do wewnątrz (kim/ jaka jestem, co we mnie zachodzi).

Dusza to inny wymiar egzystencji – bezcielesny, bezpłciowy, rozumiejący, czujący, wiedzący i świadomy jednocześnie. Posiadający wyższą i głębszą percepcję.

~ Kosmiczna Odyseja